Daar zit hij, de herder. Ik heb hem hier vaker gezien. Hij zit met zijn rug tegen de stam van een dikke berk geleund. Het is een echte herder denk ik. Dat zie ik aan zijn hoed, zo’n groen-beige hoed met een rand. Volgens mij is hij aan het dutten. Zijn hoofd is licht naar voren gebogen en rust op zijn armen die hij om zijn opgetrokken knieën heeft gevouwen.
Dat hij slaapt, is niet heel erg. Zijn hond let wel op de kudde. Fijn zo’n hond die een oogje in het zeil houdt, terwijl jij je werk doet.
Vanaf de heuvel waarop ik zit, kan ik niet zien of er een grasspriet op zijn lip hangt. Ik hoop het wel, dat hoort zo vind ik. Een kapitein trekt aan een pijp, een vrachtwagenchauffeur rookt zware shag en een herder… een herder heeft een grasspriet op zijn lip.
Hij woont, denk ik, in een zelfgebouwd, houten huis in het bos. Zo’n huis dat is opgetrokken uit eigenhandig gekapt dennenhout. Stevige balken, houten vloer, houtkachel. Geen poespas, eerlijke materialen, gebouwd met respect voor de natuur.
Als je de deur opent, piept de deur een beetje. Niet heel erg natuurlijk, want een herder is heel handig. Net voordat de romantische piepdeur transformeert in een oude, irritante schreeuwlelijk, smeert hij de scharnieren. Precies genoeg aandacht en op precies het juiste moment.
Als je in het huis staat, ruik je het bos. Je herkent het vast wel: een ietwat vochtige, mossige lucht, vermengt met een zweem van verbrand hout. De houten vloer kraakt zacht onder je voeten en in de hoek van de kamer naast de houtkachel staat de mand van zijn hond. In de mand ligt een roodgeruite deken en daarop ligt de hond tevreden uit te rusten van een heerlijke dag werken op de hei.
Ik kijk nog eens naar die slapende herder onder mij. Zou hij bij thuiskomst nog moeten bijkomen van zijn werkdag? Erg hectisch ziet zijn werk er eigenlijk niet uit. Ik kan mij vergissen uiteraard. Misschien is hij wel heel alert op dit moment. Dat kan ik natuurlijk niet zien. Misschien springt hij overeind wanneer hij een tak hoort knappen op een locatie waar hij het niet verwacht en blaast hij resoluut op zijn hondenfluitje, waarna zijn trouwe viervoeter het direct op een lopen zet om het schaap in nood terug naar de kudde te drijven. Het zou kunnen.
Inmiddels zit ik hier al een tijdje, en ik heb tot noch toe weinig actie waargenomen.
Maar ja, wat ik zie, is alleen de buitenkant…
H.G.
Hologram 